اثر تعامل آموزش و مسیر بر یادگیری فضایی

مقدمه: این پژوهش به‏منظور بررسی انسداد فکر در یادگیری فضایی برای جستجوی هدف، متقابلا در یک مسیر مارپیچ و پلکانی در یک محوطه فروشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. روش: روش از نوع تجربی بود. پژوهش در یک محوطه فروشگاهی با 350 بوتیک مورد بررسی قرار گرفت. 100 نفر شرکت‏کننده به‏طور تصادفی انتخاب شدند که می بایست در دو مسیر پلکانی و مارپیچ با آدرس کلامی و آموزش تصویری (ارائه نقشه) به جستجوی هدف می پرداختند. متغیرهای پژوهش، آموزش در دو سطح کلامی و نقشه و مسیر در دو سطح مارپیچ و پلکانی بودند. یافته‏ها: نتایج نشان داد که اثر انسداد فکر، زمانی که شرکت‏کنندگان در محوطه مارپیچ با آموزش کلامی رها می شدند، به‏طور قابل توجهی قوی تر بود. طبق نتایج بدست‏آمده توسط آنوای دو راهه، میانگین‏های مولفه مسیر در مقایسه با میانگین‏های مولفه آموزش، از معناداری بیشتری برخوردار بودند. به علاوه تعامل مسیر و نوع آموزش نیز معنادار بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش تعامل آموزش و مسیر در آزمایش‏های یادگیری فضایی در انسان قابل توجه است. یافته های این پژوهش به ‏خوبی تایید کردند که آموزش فضایی نسبت به آموزش کلامی، فرد را کمتر دچار انسداد فکر در یادگیری فضایی می کند.